İçimizdeki şeytanlar...

Asrın felaketini yaşadığımız günden bu yana kader ortaklarımız(!) hunharca kendileri bu durumdan etkilenmemiş gibi davranmaya, bu coğrafyanın insanlarını zorlamaya, yaşamak için bir umut bekleyen bu insanların buradan göç etmesine sebep olmak için uğraşmakta ısrar ediyorlar. Her ne kadar devlet büyüklerimiz denetim için çabalasa da bir yolunu bulup kendi dedikleri gibi yaşamaya ve diğer insanların da böyle yaşaması için baskı kurmaya devam ediyorlar.

Evet, belki de coğrafya gerçekten kaderdi ama bizim kaderimizde coğrafya değilde bu güzel coğrafyayı bu hale getiren insanlarla yaşamak varmış.

Ev sahipleri ağır hasarı ortaya veya aza çevirip kiraya verelim, kiracılar bir gözde olsa bir evimiz olsun önümüz kış derken esnaf o kadar zarar ettik bir yerden çıkarmamız gerek diye 3 liralık bir ürünün 20 liraya satılmasını kader edinmiş bu coğrafya da...

Hayat, deneyimlerimizden ibaret iken belki de hayatımızın en önemli dersini çıkardığımız bir dönemden geçiyoruz.

Tüm bu davranışların altında bencil sistemin bize dayatmaları yatmakta. Bu durumlar bize eğitimin sadece okulda, kursta değilde en temelden aileden başlayarak devam ettiğini gösteriyor. Çocukluk döneminde alınan rol yapma, empati kurma gibi eğitimin ne kadar önemli olduğu da açıkçası ortaya çıkmış oluyor.

Çocuklarımızın sosyal öğrenme alanları onlar için tam bir eğitim ve öğrenme ortamı. Arkadaş gruplarından öğrendiğini kendi hayatına uygulamak ve bu öğrenmelerin işe yaradığını görmek onu heyecanlandıracaktır.

Günümüzde sanal ortama, telefona, bilgisayar hapsedilmiş çocuklarım varlığı gerçek olmayan dünyadan alınıp kendi hayatımıza enjekte edilenlere bakarsak günümüz toplumunun hali ortada.

Tüm bunları göz önüne alarak, çocuklarımız bırakın arkadaşlarıyla elindekini paylaşsın, empati yeteneği için bırakın üzülen arkadaşını teselli etmeye çalışsın...

Kim bilir belki de bu sayede gelecekte daha temiz, daha anlayışlı, birbirine saygı duyan, anlayan insanların bir arada olduğu bir dünya da yaşayabiliriz.

Sevgi ve saygıyla...